با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان

شب که می شود ؛تمامِ جهان می خوابند من می مانم و سکوتی که درد می کندمن می مانم و غم هایی که وجودم را تسخیر نموده اند ؛تمامِ مردم خوابیده اندو چه دردناک است ؛اینکه هیچ کس ، میانِ حجمِ شب بیداری ؛همراهی ام نخواهد کرد .شب که می شود ؛تنهایی ام را در آغوش می کشمچشمانم را می بندم وبه سالهای دور آن زمان که همه باهم زیر یک سقف بودیم ؛می اندیشم.در خیال شما را در کنار خویش می بینم نعمت را با آن لبخندهای همیشگیسمیه را با حجب وحیایی بی مثالومسعود را با فریادهای شادمانه؛و من در سکوت مرگبار واوهامم حتی صدایِ نفس هایِ خدا را می شنوماما افسوس که خبری از جوانان عزیز سفر کرده ام نیستبرچسب‌ها: نعمت رحیم زاده , مسعود رحیم زاده , سمیه رحیم زاده , نبی رحیم زاده با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...

تابستان استآسمان دلگیر است!درختان با باد ترانه می خوانند!روز در ادامه ی نبودنتان،روی نیمکتِ تنهایی جا خوش کرده ست!تابستان استهوا از شرجی کوچ نابهنگامتان دم گرفته!بغض های در گلو مانده با تأخیری چند ساعتهبه وقت شروع رفتن نابهنگامتانگلویم راخیابان به خیابان ،کوچه به کوچه در خاموشی و سکوتدر واپسین دقایق دلتنگیمیان باران اشکهایم در فراقتان طی می نماید. با تــــــوأم سمیّـــــــــه جان...